در این نشست سرکارخانم دکتر قلی پور استاد حوزه و دانشگاه به ایراد سخن پرداخت.
وی در این نشست با اشاره به اهمیت اخوت و برداری در دین مبین اسلام و کمرنگ بودن آن در دنیای معاصر عنوان کرد: درحالی که باید در جامعه حرف از اخوت و برادری و دوستی بزنیم، چرا که همه ما طبق آموزه های دین مبین اسلام با هر مذهب و آیینی به عنوان برادران دینی محسوب می شویم، لیکن دشمنان غزه را بمباران کردند و هزاران نفر را شهید نمودند، اما صدایی از جهان اسلام برنخاست و این مایه تاسف بسیار است.
خانم دکتر قلی پور در ادامه با بیان اينکه بنیاد و محور پایداری و دوام هر جامعه ای “وحدت” است و جامعه اسلامی هم از این امر مستثنی نیست افزود: اسلام همه مومنین را برادران و دوستان هم می داند، چرا که وحدت و همدلی بین مسلمانان، موجب وحدت جامعه اسلامی می گردد. اسلام به اتحاد بین مسلمین اهمیت زیادی می دهد و از تفرقه و اختلاف بین آنها منع می کند. در سطح ارتباط فردی مسلمانان با همدیگر نیز می توان به این حدیث پیامبر گرامی اسلام ص اشاره کرد که می فرمایند: جایز نیست مومن بیش از سه روز با برادر ایمانی خود قهر باشد و این خود نشانگر اهمیت برادری و دوستی در اسلام است.
وی در ادامه اظهار داشت: اگر ما امروز در کنار مردم مظلوم فلسطین و غزه نباشیم برخلاف نص صریح قرآن عمل کرده ایم ؛چرا که در قرآن کریم در آیه ۱۰ سوره حجرات به این مهم اشاره شده و می فرماید :” إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ”. و ما می بایست برادری را در مرحله عمل نشان دهیم.
وی افزود : اسلام علاوه بر اینکه بر اتحاد و برادری امت مسلمان تاکید کرده به راههای استحکام وحدت هم اشاره کرده و هر آنچه را که موجب تقویت دوستی بین امت می شود را مورد تاکید و سفارش قرار می دهد؛ که راهبرد عملی در این باره از قرآن و احادیث قابل استخراج است.
دکتر قلی پور عنوان کرد: بدون شک یکی از راههای رسیدن به وحدت و حفظ آن، شناخت عوامل تفرقه است. در هر تفرقه و شکافی باید علل اختلاف، موضوع اختلاف، انگیزه اختلاف و مسائلی از این دست با تحقیق و تفحص روشن شود و اگر موضوعات و مسائل معلوم شد، مداوا به سهولت انجام می گیرد. مداوای بیماری اختلاف، بدون شناخت عامل و ریشه آن تنها نقش مسکنی دارد که چند لحظه درد را تسکین می بخشد، چرا که حل ریشه ای بیماری به درمان عامل و ریشه اصلی آن بستگی دارد.
وی در پایان ابراز داشت: بهترین راه رسیدن به وحدت و برادری در یک جامعه، تکیه بر اصول مشترک و داشتن رهبری واحد است که در تنگناها و بحران ها همه در مسیر واحد قرار بگیرند و در مواقعی که اختلافات شدید می شود با تصمیم یک مرجع واحد از تفرقه و شکاف دوری کنند. این امر گذشته از اینکه یکی از تاکیدات دینی است از اصول عقلانی و انسانی نیز هست که مورد تایید همه مکاتب فکری است.
Δ