محمد اسحق ذاکری در ابتدای این نشست ضمن تبیین آیه مبارکه ۱۸۳ سوره بقره «یا ایها الذین آمنوا کتب علیکم الصیام کما کتب علی‌الذین من قبلکم لعلکم تتقون» اظهار داشت: روزه‌داری ماه مبارک رمضان از جمله عبادات مورد تأکید در اسلام است و همه فرق مذاهب اسلامی در وجوب آن که در این آیه بدان تصریح شده است، اتفاق دارند و در برپایی این مراسم عبادی – معنوی اهتمام ویژه دارند.
وی یادآور شد: راجع به کارکردهای روزه‌داری از دو منظر می‌توان صحبت نمود: یکی براساس یافته‌های دانش‌های بشری مثل روانشناسی و جامعه‌شناسی و… و دیگر از منظر آموزه‌های دینی و براساس آنچه در قرآن و احادیث و بیان پیشوایان دینی مطرح شده است.
ذاکری افزود: فلسفه اصلی تشریع وجوب روزه تقوای الهی است و روزه باید در شرایط ویژه انجام شود و صرف امساک از خوردن و آشامیدن نباشد، باید بندگان به تقوای الهی رهنمون شود.
سخنران نشست در ذیل این کارکرد، به کارکردهای دیگر روزه‌داری به خطبه معروف رسول اکرم(ص) منقول از امام علی(ع) توسل جست و بیان داشت: در این ماه برکت و رحمت الهی شامل حال بندگان می‌شود.
وی به تفصیل برکات و رحمت‌ها و مغفرت‌های الهی در این ماه اشاره نمود و تصریح کرد: این برکات و رحمت‌ها هم جسمانی و مادی است و هم روحانی و معنوی. هم فردی است و هم اجتماعی.
ذاکری خودکنترلی، نظم‌پذیری، تقویت اراده، درون‌نگری، شفقت، ایثار و صبوری را از جمله این پیامدها ذکر نمود.
محمد عیسی رحیمی در ادامه به پیامدهای اجتماعی روزه‌داری پرداخت و یادآور شد: مطابق دیدگاه کارکردگرایی اجتماعی، جامعه متشکل از خرده‌نظام‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است. هرکدام از این خرده‌نظام‌ها در ارتباط با یکدیگر برای حفظ، بقا و بهبود جامعه نقش‌های ویژه‌ی خود را ایفا می‌نماید. روزه‌داری ذیل دین و در نتیجه در حیطه خرده‌نظام فرهنگی و از یک نظر ذیل خرده‌نظام اجتماعی قرار می‌گیرد.
وی با بیان این که روزه‌داری برای کلیت جامعه، گروه‌های اجتماعی، خانواده‌ها کارکردهای مثبت متعددی داشته و دارد، خاطرنشان ساخت: تحقیقات علمی و پژوهش‌های میدانی نیز براین واقعیت مهر تأیید می‌نهند. معنابخشی به زندگی، انسجام‌بخشی میان گروه‌های اجتماعی و خانواده‌ها، تقویت و تعمیق ارزش‌های اجتماعی، تقویت حسن معاشرت اجتماعی، بیداری عواطف بشری و مواسات و مسئولیت‌پذیری اجتماعی از جمله مهمترین کارکردهای اجتماعی روزه‌داری است.
Δ