دکتر پنام در ابتدا به شرح و توضیح نظریه پسا استعماری پرداخت و به بررسی آثار منفی و مخرّب به جا مانده از استعمار بر جوامع مختلف اشاره کرد و افزود: بنیان گذاران این نظریه عبارتند از: فرانز فانون در کتاب پوست سیاه و ماسک های سفید؛ هومی بابا در کتاب جایگاه فرهنگ و ادوارد سعید در کتاب استشراق.
وی ادامه داد: بزرگترین جنبش مقاوم در پسا استعماری، جنبش آدم خواری می باشد. این جنبش در سال ۱۹۲۰ توسط اوزفالدو دی اندراده و ماریو ادموندو اندراده به منظور بازنگری روابطشان با اروپا این داستان را احیا کردند.
دکتر پنام افزود: این داستان (آدم خواری) ریشه تاریخی دارد و به قرن ۱۶ میلادی در برزیل برمی گردد. وقتی که افراد قبیله توپینامبا کشیش پرتغالی کاتولیکی را که نامش ساردینا بود را خوردند. از نظر افراد قبیله، خوردن کشیش به هیچ وجه نشانه تحقیر و وحشی گری نبوده است و شاید بتوان آن را از نظر آنان نشانه احترام و تدیّن و تقدس دانست.
وی اظهار داشت: بی شک از منظر افراد قبیله توپینامبا، این کشیش نماد مجسم مسیحیت پنداشته می شد. مسیحیتی که بر خوردن نمادین گوشت و خون منجی مبتنی بود، تمایز نهادن بین خوردن نمادین نان و شراب در مراسم عشای ربّانی با خوردن واقعی گوشت پدر ساردینا تلاش بیهوده است.
ضو هیئت علمی جامعةالمصطفی در پایان خاطرنشان کرد: علت این که اوزفالدو دی اندراده این حرکت تاریخی را احیا کرد این است که به مقابله با اروپا برخواسته است؛ زیرا اروپا متن اصل نقطه آغاز پنداشته می شد و مستعمرات کپی ترجمه آن که قرار بود تکثیر شوند. به علاوه چون ترجمه رونوشت متن اصلی به شمار می رفت، آن را فروتر از متن اصلی می دانستند و این گونه بود که اسطوره ترجمه به عنوان عامل فروکاهنده متن اصلی پدیدار شد.
Δ