محمدطاهر حسنی در ابتدای این نشست پیرامون نقش روحانیت در حیات معنوی مسلمانان صحبت نمود و گفت: سخن در این است که نقش روحانیت در حیات معنوی مسلمانان کدام است و از چه ابزاری می‌تواند در رشد ارزش‌های اخلاقی کمک بگیرد. نگاهی به وظایف عالمان، گویای این نکته است که روحانیان، به عنوان وارثان انبیاء، در گسترش ارزش‌ها، بزرگترین مسؤولیت را دارند و جایگاه اجتماعی علما نیز وظیفه را دو چندان کرده است.
وی تصریح کرد: حوزه های علمیه این وظیفه بزرگ را با گام های استوار به سوی «تبیین مفاهیم» و «ترویج ارزش‌ها» می‌تواند به سامان برساند.
محمدشریف محمدی نیز با مردم و در میان مردم بودن علما را بسیار مهم توصیف نمود و اظهار داشت: عمل به علم و تهذیب نفس و عمل به رسالت اخلاق، جز با حضور در میان مردم، بازتابی نخواهد داشت. کمال اخلاق آن نیست که عالم در به روی مردم ببندد و در گوشه‌ای به تهذیب نفس بپردازد و تنها به اصلاح خود پردازد که این، روش تارکان دنیاست. آن کس که تنها به خود می‌اندیشد، نه تنها به وظیفه تبلیغ رسالت عمل نکرده که خود را نیز نساخته است.
وی با تاکید بر این که تقوا، مردم گریزی نیست و پارسایی در جمع و غوغای اجتماع حاصل می‌شود، اظهار داشت: ملکات نفسانیه، در برخورد با اضداد و فتنه‌های دنیوی خود را آشکار می‌سازند؛ علاوه که مردم، ولی نعمت حوزه‌اند و انتظار آن است که در تهذیب نفس و رشد فضائل آنان را یاری دهد.
وی اظهار داشت: آن کس که تنها به خود و فرزندانش می‌اندیشد و کاری به کار مردم ندارد، از برکات بسیار محروم مانده است. پیامبران الهی که اسوه‌های فضیلت هستند، در میان مردم زندگی می‌کردند، با توده‌ها حشر و نشر داشتند و برای مردم به منزله پدری مهربان و دلسوز بودند، نیکان را تشویق و گناهکاران را ارشاد می‌فرمودند.
رضا محمدی نیز پیرامون وظایف عالمان در تقریب مذاهب سخنانی را مطرح نمود و یادآور شد: امت اسلامی برخلاف دستور و ارشاد الهی به دلایلی از همان روز نخستِ پس از رحلت پیامبر(ص)، دچار شکاف و انشقاق شد. این امر در طول سالیانِ دراز پس از پیامبر، آسیب های بسیاری بر امت اسلام وارد نموده است. هرچند نباید این وضعیت به وجود می آمد، لیکن از نظر دانایان و دلسوزان، چاره این کار نشستن و گریستن و تماشای تداوم آسیب های آن نبود. بنابراین از همان آغاز، امامان(علیهم السلام) که دلسوزترین افراد به حال امت بودند، در صدد برآمدند، تا با تدارک راهکارها و در پیش گرفتن رفتارهایی، نه تنها مانع آسیب‌های هرچه بیشتر آن شوند، بلکه نوعی از وحدت و همزیستی سودمند را درون امت اسلام شکل دهند.
وی اظهار داشت: امام رضا علیه السلام از جمله این امامان گرامی است که با بررسی سیره زندگی ایشان پی می بریم نگرش و روش ایشان به جدّ تقریبی و هم گرا بوده است که با بیان اخوت ایمانی و گفتگوی سازنده، ضمن تأکید بر مشارکت پیروان اهل بیت در مراسم و مناسک عبادی و اجتماعی دیگر هم کیشان، با سفارش به برقراری روابط اخلاقی و عاطفی با آنها و ترویج خردورزی و آزاداندیشی، و صیانت از یکپارچگی دینی حاکمیتی در جامعه اسلامی، در صدد تأمین تقریب و هم گرایی در میان امت اسلام برآمده است.
سیدمجتبی محمدی نیز نقش امام رضا علیه السلام در تقریب مذاهب را توضیح داد و اظهار کرد: قراین و شواهد حاکی است که امام رضا علیه السلام در طول حیات مبارک خود به عنوان رهبری شایسته با بینشی برگرفته از قرآن کریم و سنّت نبوی، در عرصه بیان، نظر و نیز در عمل بر تقریب مذاهب و وحدت اسلامی اهتمام ورزیده است. بنابراین در زندگی امام رضا علیه السلام مواردی نظیر محوریّت قرآن کریم، بازگشت به سنت پیامبر صلی الله علیه و آله، اصلاح اخلاق جامعه اسلامی، برابری انسان ها، آزادی اندیشه و جلوه هایی از توجه به تقریب مذاهب مشاهده می شود.
Δ