جلسه با تلاوت قرآن کریم آغاز شد و سپس آقای رضوانی مطالب خویش را با شرح حکمت هشتم نهج‌البلاغه امام علی علیه‌السلام که می‌فرماید: «أَعْجَبُوا لِهَذَا الإِنْسَانِ، یَنْظُرُ بِشَحْمٍ، وَیَتَکَلَّمُ بِلَحْمٍ، وَیَسْمَعُ بِعَظْمٍ، وَیَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ»، آغاز نمود.
وی بیان داشت: این حکمت به شگفتی‌های خلقت انسان و نظام دقیق حواس او اشاره دارد؛ چشمی که از چندین لایه شفاف تشکیل شده و به گفته‌ی برخی علما، دارای جنبه‌های وارداتی و صادراتی است، زبانی که با تکه‌ای گوشت، هزاران واژه را منظم ادا می‌کند، و گوشی که از طریق استخوان، اصوات را دریافت می‌کند.
آقای رضوانی در ادامه خاطرنشان کرد: این سخنان امام علی علیه‌السلام نشانه‌ای از علم لدنی ایشان است؛ چراکه در آن دوران هنوز علم طب، چنین ظرایف و اسرار خلقت انسان را کشف نکرده بود. ایشان توضیح دادند که حرف «باء» در عبارت‌های این حکمت نشان می‌دهد انسان به‌واسطه‌ی این اعضا می‌بیند، می‌شنود و سخن می‌گوید، نه اینکه اصل انسان همین اعضای مادی باشد، بلکه روح انسان است که حقیقت بیننده، گوینده و شنونده است.
در بخش دیگری از سخنان خود، آقای رضوانی این حکمت را اشاره‌ای به نعمات الهی دانست که به دو بخش مادی و معنوی تقسیم و سپس با استناد به آیه‌ی قرآن «وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا» یادآور شد: انسان حتی توان شمارش نعمت‌های الهی را ندارد، چنان‌که هر دم نفس کشیدن، دو شکر بر انسان واجب می‌سازد.
سخنران نشست در پایان، به حواس پنج‌گانه‌ی ظاهری و نیز حواس پنج‌گانه‌ی باطنی انسان اشاره کرد و گفت: این حواس از جمله حس مشترک، خیال، وهم، حافظه و قوای متخیله و متفکره که همه از نعمت‌های عظیم الهی‌اند و اگر در مسیر درست و به دور از افراط و تفریط به‌کار گرفته شوند، موجب رشد و کمال انسان خواهند شد.
Δ