حضرت زهراء(س) اولین جهادگر در عرصه تبیین بود

حجت الاسلام والمسلمین مومنی، دغدغه‌ی نخست حضرت زهرا (سلام الله علیها) را، فقدان پیامبر عظیم‌الشأن اسلام عنوان و تصریح کرد: مصیبت رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله) بسیار سنگین و ثقیل بود. حضرت زهرا (سلام الله علیها) از کنار این مصیبت به سادگی عبور نکردند و مکرراً گریه و بکاء می‌کردند تا مردم را دلالت کنند که این مصیبت، مصیبتی عظیم است و نباید به سادگی از آن گذشت.

وی با اشاره به حدیث پیامبر (صلی الله علیه و آله) که فرمود: «ما اوذی مثلما اوذیت» (هیچ پیامبری به اندازه‌ی من آزار ندید)، خاطرنشان ساخت: پیغمبر خدا برای این دین زحمات فوق‌العاده‌ای را متحمل شدند و هر آنچه که داشتند در طبق اخلاص گذاشتند و با وجود تحمل مصائب فراوان، حتی یک بار در حق امت نفرین نکردند.

سخنران مراسم بکاء و گریه‌ی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در فقدان نبی مکرم اسلام را نشان دهنده اهتمام حضرت نسبت به حفظ و حراست از دستاوردهای پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) دانست و گفت: این دین با سهولت به دست ما نرسیده است. لذا احیای فاطمیه و توجه به بکاء حضرت زهرا (سلام الله علیها)، می‌خواهد بر این امر دلالت کند که باید از این دین حفظ و حراست کنیم و غصه‌ی دل حضرت زهرا (سلام الله علیها) را در توجه به دین، از دل ایشان برداریم.

وی دومین دغدغه‌ی حضرت زهرا (سلام الله علیها) را ظلم وسیع نسبت به مقام امامت دانست  گفت: اصلی‌ترین دغدغه حضرت زهرا(سلام الله علیها)، دفاع از جایگاه امامت بود. حضرت زهرا (سلام الله علیها) برای پیگیری دغدغه‌ی دوم (ظلم نسبت به امام)، دو کار اساسی انجام دادند: بکاء و گریه و اقدام عملی. ایشان در کنار قبر حمزه سیدالشهدا گریه می‌کردند. زمانی که از ایشان در مورد علت این گریه سؤال شد، حضرت فرمودند: «ظلمی که به امام شده و بی‌کسی امام».

حجت الاسلام والمسلمین مومنی ادامه داد: در پاسخ به سؤالاتی درباره حقانیت امیرالمؤمنین (علیه السلام)، حضرت زهرا (سلام الله علیها) با تعجب فرمودند: «واأسفا! أنسیتم یوم غدیر خم؟» (آیا روز غدیر خم را فراموش کردید؟). ایشان تبیین فرمودند که امیرالمؤمنین (علیه السلام) امام است و مسئله امام مانند مسئله کعبه است که مردم باید گرد او بگردند.

حجت الاسلام والمسلمین مومنی، حضرت صدیقه (سلام الله علیها) را اولین جهادگر در عرصه تبیین خواند و گفت: حضرت زهرا (سلام الله علیها) تنها ننشستند که نگاه کنند، بلکه اقدام عملی انجام دادند؛ زمانی که قصد داشتند امام را مظلومانه از خانه بیرون ببرند، ایشان خود را سپر قرار دادند. حضرت همچنین در مسجد خطبه ایراد کردند و در این زمینه تبیین و جد و جهد نمودند.

سخنران مراسم تأکید کرد: خطبه‌ی فدکیه در ظاهر درباره‌ی فدک بود، اما در حقیقت دفاع از امامت محسوب می‌شود. حضرت (سلام الله علیها) به مردم یادآوری کردند که چرا به امام ظلم کرده‌اند و از او فاصله گرفته‌اند، در حالی که پدرشان پیغمبر (صلی الله علیه و آله) فرموده بودند که قرآن، محکم و متشابه دارد و فقط علی (علیه السلام) است که محکم و متشابه قرآن را می‌فهمد.

وی در ادامه یادآور شد: در نهایت، زمانی که هیچ‌کدام از این تلاش‌ها مؤثر واقع نشد، آخرین راهکار حضرت (سلام الله علیها) وصیت‌نامه مکتوب بود. حضرت زهرا (سلام الله علیها) با اصرار بر امیرالمؤمنین (علیه السلام) وصیت کردند که احدی از کسانی که عهد خدا و رسولش را درباره‌ی امیرالمؤمنین (علیه السلام) نقض کردند و به ایشان ظلم نمودند، نباید در مراسمشان حضور پیدا کنند و بر پیکر ایشان نماز بخوانند.

سخنران مراسم در پایان با اشاره به تأکید حضرت (سلام الله علیها) بر انحصار عنوان «امیرالمؤمنین» به امام علی(علیه السلام)، تصریح کرد: حضرت زهرا (سلام الله علیها) در وصیت‌نامه‌ی مکتوب خود، دو بار عنوان امیرالمؤمنین را به کار می‌برند. این تأکید نشان می‌دهد که عنوان امیرالمؤمنین منحصر است به او، و به تعبیر نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله)، حرام است این عنوان جز برای علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) استفاده شود. این وصیت‌نامه، عمق غصه‌ی حضرت زهرا (سلام الله علیها) نسبت به بی‌کسی امام و مظلومیت امامت را نشان می‌دهد و دغدغه‌ی اصلی ایشان را که حفظ مسیر دین و امامت بود، تبیین می‌کند.