این نشست به تحلیل انعکاس انقلاب اسلامی از دیدگاه نویسندگان شبه قاره هند و پاکستان در بیش از ۳۰ سفرنامه نوشته شده بین سالهای ۱۹۸۲ تا ۲۰۰۶ میلادی پرداخت.
در این نشست، اهمیت سفرنامهها به عنوان منابع کلیدی تاریخنگاری و ادبیات اردو زبان برجسته شد. آقای شبیر نعیم، رویکرد تحلیلی و انتقادی خود را در نقد قضاوتهای نویسندگان این سفرنامهها تشریح کرد.
وی خاطرنشان کرد: نویسندگان سفرنامهها از تنوع گستردهای برخوردار بودند؛ شامل طبیبان، تجار، رهبران دینی، سیاستمداران، بوروکراتها، شاعران و حتی آشپزها. از نظر فکری نیز سکولارها، سوسیالیستها، شیعیان، سنیها و هندوها در میان آنها دیده میشد.
موضوعات اصلی مطرحشده در این نشست شامل نهضت انقلاب، شخصیتهای کلیدی مانند امام خمینی و مقام معظم رهبری، نظام سیاسی، وحدت اسلامی، فرهنگ، اقتصاد و روابط خارجی ایران بود.
ارائه دهنده نشست ابراز داشت: برخی نویسندگان مانند عتیق الرحمن سمبلی با رویکرد فرقهگرایانه، انقلاب اسلامی را شیعی و غیراسلامی میدانستند، در حالی که نویسندگانی چون سید اسعد گیلانی و محمد صلاحالدین آن را اسلامی، مردمی و اخلاقی توصیف کردند.
آقای نعیم همچنین به تأثیر تبلیغات سوء غربی اشاره کرد که بسیاری نویسندگان را برای بررسی واقعیتها به ایران کشاند. جنبههای مردمسالاری، ایستادگی در برابر قدرتهای زورگو مانند آمریکا، و امید به آینده انقلاب نیز در سفرنامهها بازتاب یافته بود.
در پایان، تأکید شد که این بازتابها تأثیر غیرمستقیم بر مخاطبان اردو زبان در جوامع مختلف گذاشته است.
Δ