در این جلسه، حجت الاسلام اعتماد اظهار داشت: نخستين اثر زيان بار دروغ، رسوايى، بى آبرويى و از دست دادن پايگاه اجتماعى و اعتماد مردم است. ضرب المثل معروفى مى گويد: دروغ گو حافظه ندارد، تجربه نشان مى دهد كه اگر مسأله بى اهميتى باشد ممكن است فراموش شود، ولى اگر مسأله مهمى باشد سرانجام واقعيت خود را نشان داده و راز دروغگو فاش مى شود، نه به خاطر اين كه دروغگو حافظه ندارد، بلكه به خاطر اين كه دروغ چيزى نيست كه بتوان آن را به حافظه سپرد؛ زيرا وقوع يك حادثه، ارتباط زيادى به حوادث اطراف خود دارد و پيوندهاى علت و معلول با حوادث قبل و بعد و لوازم غير قابل اجتناب، آن حادثه را با ديگر حوادث مربوط مى سازد.
وی ادامه داد: كسى كه حادثه اى را به دروغ مى سازد مجبور است روابط ساختگى آن را با زمان و مكان و اشخاص و حوادث اطراف آن نيز بسازد، و از آنجا كه اين روابط حد و حسابى ندارد به فرض كه چند مورد آن را درست كند و به خاطر بسپارد در بقيه موارد درمانده مى شود. درست مانند داستان يوسف(عليه السلام) كه برادرانش به دروغ گفتند او را گرگ خورد و پيراهن او را به خونى آغشته و براى پدر آوردند، اما فراموش كردند كه پيراهن را از چندين جا پاره پاره كنند.
استاد جلسه اخلاق در پایان خاطرنشان کرد: آرى دروغ گو نمى تواند حافظه داشته باشد و به هر حال سرانجام كارش رسوايى و بى آبرويى است.
Δ