جانشین ریاست المصطفی در این جلسه به ادامه تفسیر سوره حمد پرداخت و گفت: اولین تذکر قرآن حکیم و اولین دستور این کتاب آسمانی به بندگان، توجه به کنترل حمد و ستایش است. ستایش برخواسته از جلوه ها و بسیار مهم است.
وی ادامه داد: ستایش یا برخواسته از عظمت چیزی است و یا از علاقه و محبت انسان به ستایش شده اش نشأت می گیرد. وقتی زبان به تحسین چیزی باز می شود یعنی آن چیز جلوه ای برای ما داشته است. اولین دستور قرآن احیای توحید حمد است. همه ستایش ها برای خداست و هر چیزی بر چشم ما جلوه نمود این جلوه را از سوی خدا بدانیم. اگر علمی را کسی دریافت کرد هم علم و هم معلوم و هم عالم خلقت خداست.
سخنران جلسه افزود: خداوند در ادامه دو صفت رب العالمین و رحمانیت و رحیمیت را بیان می نماید تا بدانیم ربوبیت الهی بر پایه رحمت عام و خاص خداوند بر همه عالمیان قرار دارد.
وی در تفسیر آیه مالک یوم الدین اظهار داشت: این دومین دلیل خداوند برای توحید در ستایش است. خداوند علاوه بر رب العالمین، خود را مالک یوم الدین می خواند. مالک یوم الدین دارای مفاهیم کلیدی است. قرار گرفتن مالکیت بر روز جزا پس از ربوبیت، به این معناست که این مالکیت از جلوه های ربوبیت است. رب العالمین انسان را از دنیا تا روز قیامت هدایت و به پیش می راند.
حجت الاسلام والمسلمین خالق پور یادآور شد: در توحید حمد باید نگاه به ابدیت داشت و نجات انسان در همین نگاه است. با این نگاه موقتی بودن دنیا بر انسان آشکار می گردد. از دست دادن بسیاری از فرصت ها به دلیل غفلت از یوم الحساب رخ می دهد.
وی خاطرنشان کرد: نکته دوم قرار گرفتن مالک یوم الدین پس از صفات الرحمان الرحیم است تا تعادل میان خوف و رجا ایجاد نماید. بسیاری از انحرافات مانند مکتب مرجئه از عدم تعادل میان این دو اصل شکل گرفته است. اگر خداوند رحمان و رحیم است صاحب روز جزا نیز هست.
جانشین ریاست المصطفی ربوبیت را ناظر به دنیا و مالکیت را ناظر به قیامت خواند و گفت: تجلی ربوبیت الهی به دنیا اختصاص دارد که انسان از نقطه آغاز به نقطه پایان می رسد اما قیامت تجلی مالکیت الهی و دریافت انسان است. دنیا مرحله «شدن» و آخرت مرحله «بودن» است. اگر انسان در دنیا مظهر خلیفةالله و تجلی ربوبیت خداست، در آخرت نیز تجلی مالکیت خداوند را خواهد یافت.
وی ادامه داد: کمالات انسان در قیامت از سعه وجودی نشأت می گیرد که یا از کمالاتی است که در دنیا کسب نموده و یا فضلی است که خداوند به او می افزاید و یا برگرفته از شفاعت است. شفاعت به معنی پیوند خوردن است. یعنی مومنان به هم پیوند می خورند و سعه وجودی می یابند. در قیامت سلسله مومنان از ابتدا تا انتهای خلقت به هم پیوند می خورند و بنابراین به ما سفارش شده است از رشد و کمال یکدیگر خشنود باشیم.
سخنران جلسه در پایان قیامت را محل حکمرانی داشته ها دانست و گفت: در یوم الحساب انسان نمی تواند هیچ چیزی بدست آورد و تنها داشته ها کمال می یابند. در روز قیامت انسان به اندازه سعه وجودی خود مالک همه چیز است و تا به هرچه اراده کند، دست می یابد. هرچه انسان در دنیا دارای اراده قوی تر باشد در آخرت از برداشت بیشتری بهره مند خواهد بود.
Δ